احادیث بی سر و ته و بی منبع-قسمت دوم

پیرو پست قبلی وبلاگ مجدداً به برخی از نمونه‌هایی از روایاتی که در هیچ منبعی ولو ضعیف‌السند حسب جستجوها نیامده یا حداکثر در یک منبع ضعیف متأخر و به شکل مرسل آمده است اما مکرراً در فضای مجازی و شبکه‌های موبایلی دست به دست می‌شود اشاره می‌کنیم و البته مانند پست قبل از خوانندگان وبلاگ تقاضا داریم برای هر کدام از موارد منبع مطمئنی سراغ دارند یا متن عربی روایت را دیده‌اند نویسنده را نیز آگاه نمایند. اما نمونه‌ها:

 

1- نقل است که روزی معاویه برای نماز در مسجد آماده می‌شد. به خیل عظیم جمعیتی که آماده اقتدا به او بودند نگاهی از سر غرور انداخت. عمروعاص که در نزدیکی او ایستاده بود، در گوشش نجوا کرد که: بی‌دلیل مغرور نشو! این‌ها اگر عقل داشتند به جماعت تو نمی‌آمدند و علی را انتخاب می‌کردند. معاویه برافروخت.عمروعاص قول داد که حماقت نماز‌گزاران را ثابت می‌کند. پس از نماز، بر منبر رفت و در پایان سخن‌رانی گفت: از رسول خدا شنیدم که هر کس نوک زبان خود‌ را به نوک بینی‌اش برساند، خدا بهشت را بر او واجب می‌نماید و بلافاصله مشاهده‌کرد که همه تلاش می‌کنند نوک‌ زبان‌ِشان را به نوک بینی‌ِشان برسانند تا ببینند بهشتی‌اند یا جهنمی؟ عمروعاص خواست در کنار منبر حماقت جمعیت را به معاویه نشان دهد، دید معاویه عبایش را بر سر کشیده و دارد خود را آزمایش می‌کند و سعی می‌کند کسی متوجه تلاش ناموفقش برای رساندن نوک زبان به نوک بینی نشود. از منبر پایین آمد در گوش معاویه نجوا کرد: این جماعت احمق خلیفه احمقی چون تو می‌خواهند. علی برای این جماعت حیف است.

 

2- آیت الله بشیر فرمودند چند سالی بود که معنی و تفسیر دو آیه 71 و 73 سوره زمر مرا بخود مشغول نموده بود.

1-... وَ سِیقَ الَّذِینَ کَفَرُوا إِلى جَهَنَّمَ زُمَراً.(زمر 71)

اهل جهنم را به طرف جهنم می کشند.

2-... (وَ سِیقَ الَّذِینَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ إِلَى الْجَنَّةِ زُمَرا (زمر73 )

مومنین را به سمت بهشت می کشند.

تمام کتب و تفاسیر مختلف را دیدم نتیجه ای حاصل نشد تا اینکه به روایتی از امام صادق علیه السلام در بحار الانوار برخورد نمودم.

که می فرماید:

مومنین و دوستان سید الشهدا (ع) در روز حساب از خدا می خواهند قبل از ورود به بهشت مولایشان حسین را ملاقات نمایند .

امام به دیدار محبان می آید. این ملاقات بسیار طولانی می شود . امام صادق می فرماید هردو طرف غرق تماشا هستند و هیچکدام چشم بر نمی دارند نه امام محبان خود را رها می کند نه دوستان سید الشهدا از مولای خود دل بر می دارند.

ملاقات آنقدر طولانی می شود که خداوند به مأموران بهشت می فرماید این مومنین و دوستان حسینم را به طرف بهشت بکشید تا ملاقات پایان یابد.

آیت الله بشیر می فرمود :این روایت امام صادق را تفسیر صحیح این آیه یافتم و قلبم آرام شد.

 

در مورد این متن اولاً صحت انتساب این مطلب به آیت‌الله بشیر محل اشکال است چون در هیچ منبع موثق و معتبری این واقعه نقل نشده است. ثانیاً حسب جستجوها این روایتی که در این متن ادعا می‌شود در مجامع روایی ما یافت نشد. ثالثاً البته روایتی تا حدی مشابه در کامل‌الزیارات داریم که به لحاظ سندی بشدت ضعیف است. و رابعاً خود همین متنی که به عنوان روایت در اینجا ذکر شده است نیز خالی از اشکال نیست. و علی فرض صحت و صدور این روایت باید به معنایی صحیح تأویل شود.

 

3- متن زیر هم از چند روز مانده به شروع ماه مبارک شعبان تبلیغ می‌شد از آن مطالب ذوقی و بی اساس و بی منبع هست:

 

شب اول ماه شعبان؛ قران باز کن به سوره نور. و مبلغی پول لای قران میزاری. هرچقدر که در توانت بود. دوتا اسکناس ؛ یکی به نیت صدقه؛ یکی هم به نیت رزق و روزی و ایه35تا 38سوره نور3مرتبه بخون. وپولها رو تو همون صفحه قران بگذار. و فردا صبح که از خواب بیدار شدی قران باز کن و اون اسکناسی که به عنوان صدقه گذاشته بودی و رو به فقیر بده و اون یکی که به نیت رزق و روزی گذاشتی تو کیف پولیت بگذار. ورزقی کثیر در این ماه شاملت میشود. این متن برای بقیه دوستان هم بفرست تا همه از این برکت الهی بهرمند شوند.

 

4- متن زیر هم که به کرات در ایام مختلف سال در شبکه‌های اجتماعی دست به دست میشود:

امشب هرکس دعا کنه قبول میشه چون که امشب ماه خانه خدا رو طواف میکنه این پیام روبه همه إرسال کن هیچ کس رو محروم نکن از این دعا «ربى من کلى ذنب واتوبوعلی»امشب ماه عمود بر کعبه میشه. التماس دعا امشب تلاوت آیه29و30سوره فاطر باعث نزول برکت است. شما هم مثل من برای دوستاتون ارسال کنید.بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحِیم إِنَّ الَّذِینَ یَتْلُونَ کِتَابَ اللَّهِ وَأَقَامُوا الصَّلاةَ وَأَنْفَقُوا مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ سِرًّا وَعَلانِیَةً یَرْجُونَ تِجَارَةً لَنْ تَبُورَ ﴿٢٩﴾لِیُوَفِّیَهُمْ أُجُورَهُمْ وَیَزِیدَهُمْ مِنْ فَضْلِهِ إِنَّهُ غَفُورٌ شَکُورٌ( ۳۰)سُبحانَ الله یا فارِجَ الهَمّ وَ یا کاشِفَ الغَمّ فَرِّج هَـمّی وَ یَسّر اَمری وَ ارحِم ضَعفی وَ قِلَـّةَ حیلَتی وَ ارزُقنی حَیثَ لا اَحتَسِب یا رَبَّ العالَمین حضرت محمد(ص) فرمودند هر کسی این دعا را بین مردم پخش کند گرفتاریهایش حل شود... فقط امشب

 

در مورد بند 3 و 4 توضیحات زیر خالی از فایده نیست:

اولاً در مورد بند 4 این متن در ایام مختلف سال ارسال میشود. بالاخره در کدام روز یا کدام شب ماه خانه خدا را طواف میکند؟ البته ممکن است به لحاظ نجومی در سال در ایام و لیالی مختلفی این اتفاق بیفتد.

ثانیاً به کدام دلیل معتبر شرعی در شبی که ماه به دور کعبه طواف میکند دعا مستجاب هست یا اگر در شب اول ماه شعبان آن کاری که در بند 3 گفته شده است را انجام دهیم موجب رزق کثیر میشود؟ چون که عقل نفیاً و اثباتاً در اینگونه موارد ساکت است چون اصولاً نمی‌داند مکانیسم رزق و برکت و استجابت دعا در عالم خلقت چگونه است که بخواهد حکمی صادر کند که در فلان شرایط دعا مستجاب است یا فلان کار موجب ازدیاد رزق می‌شود. پس باید خالق این عالم که خودش این مکانیسم‌ها و ساز و کارها را در عالم خلقت گنجانده خودش نیز این ساز و کارها را برای ما بیان کند که این بیان از طریق أنبیاء(ع) و ائمه(ع) ممکن است. پس در نهایت باید به نقل رجوع کرد. حالا اگر در نقل مطلبی دال بر این مطلب بود که فلان کار موجب ازدیاد رزق می‌شود یا فلان کار در استجابت دعا موثر است؛ ما تابع هستیم و متعبد(البته نقلی که دارای شرایط وثوق با جزئیات و تفاصیل فقهی‌اش باشد نه هر نقلی) اما اگر اینگونه امور یک سری مطالب ذوقی هست که مبنای شرعی ندارد؛ نباید پی اینگونه امور را گرفت و به آنها ترتیب اثر داد.

ثالثاً در مورد تلاوت آیات 29 و 30 سوره فاطر تمامی توضیحات ثانیاً برقرار هست.

رابعاً در مورد دعای ذکر شده و حدیث منقول از رسول الله(ص) قبلاً در یکی از پست‌های وبلاگ اشاره شد که این دعا به دقیق این شکل در مجامع روایی ما موجود نیست و همچنین آن حدیث نیز از رسول‌الله(ص) در مجامع روایی نداریم.

 

5- حضرت محمد(ص)فرمود:هرکس سوره فتح رادرشب اول ماه رمضان سه باربخواند خداونددرهای رزق وروزی راتارمضان سال بعد به روی او می گشاید .به دیگران هم بگویید.

 

طبق جستجوها این روایت نیز در مجامع معتبر یافت نشد. البته این روایت به این شکل در کتاب خواص‌الآیات آقا نجفی اصفهانی بشکل مرسل یعنی بدون ذکر سند نقل شده است و البته نویسنده کتاب تاریخ وفاتش تنها 101 سال پیش است و طبعاً نویسنده‌ای که در قرن 13 شمسی زندگی می‌کرده است نمی‌توانسته روایتی را خودش مستقیماً از روات حدیث شنیده باشد. پس ایشان نیز از یک کتاب دیگری دارد نقل می‌کند که باید به آن منبع اصلی رجوع کرد. اما فعلاً آن منبع اصلی پیدا نشده است و سرجمع اعتباری به این روایت نیست بدلیل مرسل بودن روایت.

البته برخی روایات دال بر خواندن سوره فتح در شب اول ماه رمضان داریم. از آن جمله در تفسیر قرطبی که از منابع عامه هست از قول ابن مسعود نقل شده که گفته است: «وقال المسعودی : بلغنی أنه من قرأ سورة الفتح فی أول لیلة من رمضان فی صلاة التطوع حفظه الله ذلک العام .» ترجمه: «مسعود گفت: به من خبر رسیده است که هر کسی در نماز مستحبی در شب اول ماه رمضان سوره فتح بخواند؛ خداوند او را در آن سال حفظ می‌کند» (تفسیر قرطبی ج16 ص260)

همچنین در اقبال‌الأعمال سید بن طاووس آمده است: «عَنْ یَزِیدَ بْنِ هَارُونَ یَقُولُ سَمِعْتُ الْمَسْعُودِیَّ یَذْکُرُ قَالَ بَلَغَنِی أَنَّهُ مَنْ قَرَأَ فِی کُلِّ لَیْلَةٍ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ إِنَّا فَتَحْنَا لَکَ فَتْحاً مُبِیناً فِی التَّطَوُّعِ حُفِظَ ذَلِکَ الْعَام‏» ترجمه: «از یزید به هارون نفل شده است که می‌گفت از مسعودی شنیدم که او می‌گفت به من این خبر رسیده است که هر کسی در هر شب ماه رمضان سوره فتح را بخواند در نماز مستحبی‌اش در آن سال حفظ می‌شود» (الإقبال ج1 ص22)

همچنین این روایت نیز در اقبال آمده است: «عَنِ الْعَالِمِ ع قَالَ: مَنْ صَلَّى عِنْدَ دُخُولِ شَهْرِ رَمَضَانَ رَکْعَتَیْنِ تَطَوُّعاً قَرَأَ فِی أَوَّلِهِمَا أُمَّ الْکِتَابِ- وَ إِنَّا فَتَحْنَا لَکَ فَتْحاً مُبِیناً- وَ الْأُخْرَى مَا أَحَبَّ رَفَعَ اللَّهُ عَنْهُ السُّوءَ فِی سَنَتِهِ وَ لَمْ یَزَلْ فِی حِرْزِ اللَّهِ إِلَى مِثْلِهَا مِنْ قَابِل‏» ترجمه: «از امام صادق(ع) نقل شده است که فرمودند: هر کس هنگام حلول ماه رمضان 2 رکعت نماز مستحبی بخواند که در رکعت اول ابتدا حمد و سپس سوره فتح را بخواند و در رکعت دوم هر سوره‌ای که دوست داش؛ خدا از او بدی‌ها و بلایا را تا رمضان آینده از او دور می‌کند و او را در حرز خودش قرار می‌دهد.»(همان ص87)

 

6- عایشه میگوید روزی با رسول الله(ص) در منزل نشسته بودیم که صدای دق الباب آمد رسول الله(ص) به من اشاره کرد فرمود برخیز و ببین چه کسی پشت در است. عایشه میگوید رفتم و پدرم ابوبکر بود و وارد شد، پیغمبر اکرم(ص) همان جای که نشسته بود جواب سلامش را داد و گوشه خانه را اشاره کرد و فرمود آنجا بنشین. دومین بار صدای دق الباب آمد پیغمبر فرمود عایشه برخیز و در را باز کن. رفتم و دیدم عمَر پشت در است، وارد شد و به پیغمبر سلام کرد و جواب شنید و پیغمبر فرمود کنار ابوبکر بنشین. عایشه میگوید سومین بار صدای دق الباب آمد. خودم برخاستم که در را باز کنم رسول الله(ص) فرمود بنشین خودم در را باز میکنم، پیغمبر در را باز کرد و علی(ع) وارد شد پیغمبر لب او، چشم او و گردن او را بوسید و جایی را که خودش نشسته بود به او داد نشست. تعجب مرا فرا گرفت پیغمبر فرمود تعجب نکن من خودم ارحم الراحمینم و نمی گذارم زنم در را باز کند. اولین بار که در زده شد جبرئیل نازل شد و فرمود بنشین دوم بار هم همین طور. سوم بار که در زده شد برادرم جبرئیل آمد و فرمود برخیز صد و بیست و دو هزار ملک پشت در درگیرند و دعوا میکنند که چه کسی در را به روی علی باز کند.خودم رفتم و آنها را آرام کردم و در را به روی علی باز کردم. آدرسی که داده اند این است

1. صحیح بخاری ج 2 ص 621

2. صحیح مسلم ج3 ص 452

3. ابن حجر عسقلانی ج1 ص198

 

در مورد این روایت علاوه بر آنکه در 3 آدرس ذکر شده روایت وجود نداشت با جستجو در سایر منابع روایی نیز روایت پیدا نشد. البته روایتی تا حدی مشابه در برخی منابع شیعه وجود دارد-البته ضعیف‌السند- بدین شرح:

«البرسی : قال : روی عن عائشة فی کتاب المقامات قالت : کان رسول الله - صلى الله علیه وآله - فی بیتی إذ طرق الباب ، فقال ( لی ) : قومی فافتحی الباب لا بیک یا عائشة ، فقمت وفتحت له ، فجاء وسلم وجلس ، فرد السلام ولم یتحرک له ( فجلست ) ، فطرق الباب ، فقال : قومی وافتحی الباب لعمر ، فقمت وفتحت له وخفت أنه أفضل من أبی ، فجاء [ فسلم ] وجلس ، فرد علیه ( السلام ) ولم یتحرک له ، فجلس قلیلا ، وطرق الباب ، فقال : قومی وافتحی الباب لعثمان ، فقمت وفتحته ( له ، فدخل ) وسلم ، ورد علیه ولم یتحرک له [ فجلس ] ، فطرق الباب ، فوثب النبی وفتح الباب ، فإذا علی بن أبی طالب - علیه السلام - فدخل  فأخذ بیده وأجلسه وناجاه طویلا ، ثم خرج فتبعه إلى الباب فلما خرج قلت ( له ) : یا رسول الله دخل أبی فما قمت له ، ثم جاء عمر وعثمان فلم توقرهما ولم تقم لهما ، ثم جاء علی فوثبت إلیه قائما وفتحت له الباب ( أنت ) !فقال : یا عائشة لما جاء أبوک کان جبرائیل بالباب فهممت أن أقوم فمنعنی ، ( فجاء عمر وعثمان فهممت أن أقوم فمنعنی ) ، ولما جاء علی وثبت [ الملائکة ] تختصم على فتح الباب له ، فقمت فأصلحت بینهم ، وفتحت [ الباب ] له وأجلسته وقربته عن أمر الله ، فحدثی عنی هذا الحدیث ، واعلمی  أن من أحیاه  الله متبعا لسنتی ، عاملا بکتاب الله ، موالیا لعلی ، حتى یتوفاه الله ، لقى الله ولا حساب علیه ، وکان فی الفردوس الاعلى مع النبیین والصدیقین .»

ترجمه: «عائشه می‌گوید: روزی رسول‌الله(ص) در خانه من نشسته بود که در به صدا درآمد. رسول‌الله(ص) به من فرمود: برخیز و در را به روی پدرت ابوبکر باز کن. پس رفتم و در را باز کردم. ابوبکر آمد و سلام کرد و نشست. رسول‌الله(ص) پاسخ سلامش را دادند اما از جای خود حرکت نکردند. برای بار دوم در به صدا درآمد. مجدداً رسول‌الله(ص) فرمودند: ای عائشه برخیز و برو در را برای عمر باز کن. عائشه می‌گوید: برخواستم و رفتم در را باز کردم و ترسیدم از اینکه عمر افضل از پدرم باشد. پس عمر نیز داخل شد و سلام کرد و نشست و رسول‌الله(ص) جواب سلامش را داد اما از جای خود حرکت نکرد. مدتی بعد برای عثمان نیز عین این واقعه اتفاق افتاد. تا اینکه مجدداً در به صدا درآمد. اینبار خود رسول‌الله(ص) با شتاب برخواستند و رفتند در را باز کرد که این بار امیرالمومنین(ع) بود. پس ایشان داخل شدند؛ و رسول‌الله(ص) دست امیرالمومنین(ع) را گرفتند و او را نشاندند و با مدت زمان زیادی نجوا و صحبت کردند؛ و هنگامی که خواست علی بن ابی طالب برود؛ رسول‌الله(ص) او را بدرقه کردند. وقتی ایشان رفت. عایشه می‌گوید: از رسول‌الله(ص) پرسیدم: پدرم آمد اما شما از جای خود برنخواستید؛ سپس عمر و عثمان نیز آمدند اما شما حرکت نکردید و آنها را احترام و تکریمی نکردید. اما وقتی علی(ع) آمد شما با شتاب از جای خود برخواستید. رسول‌الله(ص) فرمودند: ای عائشه! زمانی که پدرت آمد جبرئیل دم در بود؛ من می‌خواستم بلند شوم اما جبرئیل مرا منع کرد. در مورد عمر و عثمان نیز این اتفاق افتاد. اما زمانی که علی(ع) آمد ملائکه پشت در صف کشیده بودند و با هم مخاصمه می‌کردند که چه کسی در را باز می‌کند؟ پس خودم رفتم و آنها را آرام کردم. و او را کنار خود نشاندم. عائشه! این را از من روایت کن. و بدان که کسی که خدا او را زنده بدارد، از سنت من تبعیت کند، عامل به کتاب خدا باشد، دوستدار علی باشد و او را به ولایت خود بپذیرد تا زمانیکه از دنیا برود؛ خدا را ملاقات می‌کند در حالی که هیچ حسابی بر او نیست و او در فروس اعلی کنار أنبیاء(ع) و صدیقین جا خواهد گرفت. (مشارق انوار یقین ص314، مدینة معاجز ج1 ص469 بحارالأنور ج38 ص313)

 

7- اولین روزی که امام حسین (ع) روزه گرفتند همه اهل بیت در کنار سفره جمع شدند؛ پیامبر اکرم (ص) رو به امام حسین فرمودند: حسین جان عزیزم روزه ات را باز کن. امام حسین فرمودند: جایزه من چه خواهدبود؟ پیامبر فرمودند: نصف محبتم را به کسانی که تو را دوست دارند می بخشم. حضرت علی(ع) فرمودند: پسرم حسین جان بفرما. باز امام فرمودند: جایزه من چه خواهدبود؟ حضرت علی فرمودند: نصف عبادت هایم برای کسانی که عاشق تو هستند. حضرت فاطمه(س) فرمودند： عزیز دلم افطار کن.امام حسین پرسیدند: جایزه شمابه من چیست؟ حضرت فرمودند: نصف عبادت هایم را به کسانی که بر تو گریه می کنند می بخشم. امام حسن(ع) فرمودند: برادر جان روزه ات را بازکن و امام همان سوال را پرسیدند. حضرت پاسخ دادند: من تا همه گنهکاران را بر تو نبخشم به بهشت نخواهم رفت. و درهمین حال جبرئیل بر پیامبر نازل شد فرمود خدا می فرماید: من از شماها مهربانتر هستم و آنقدر آن کسانی که عاشق تو هستند را به بهشت میبرم تا تو راضی شوی یا حسین.

 

این روایت نیز حسب جستجوها در هیچ منبع روایی یافت نشد. البته محققین دارالحدیث نیز طبق جستجوها و تحقیقات خودشان این حدیث را نیافته‌اند. در اینجا.

 

8- همه ما کشتی نجات هستیم؛ اما کشتی حسین اسرع هست.

این مطلب نیز که به عنوان روایت زیاد مشهور شده هست و در منابر و سخنرانی‌ها زیاد نقل می‌شود حسب جستجوها در هیچ منبع روایی پیدا نشده است. بلکه این مطلب سخن برخی علما هست. از جمله مرحوم شوشتری در کتاب الخصائص الحسینة می‌فرماید: «فرأیت فی الحسین علیه السلام خصوصیة فى الوسیلة إلى اللّه اتّصف بسببها بانّه بالخصوص، باب من أبواب الجنة و سفینة للنجاة و مصباح للهدى، فالنبى و الأئمة علیهم السلام کلّهم أبواب الجنان؛ لکنّ باب الحسین أوسع، و کلّهم سفن النجاة؛ لکنّ سفینة الحسین مجراها فى اللجج الغامرة أسرع و مرساها على السواحل المنجیة أیسر، و کلّهم مصابیح الهدى؛ لکنّ الاستضاءة بنور الحسین أکثر و أوسع، و کلّهم کهوف حصینة؛ لکنّ منهاج کهف الحسین أسمح و أسهل.»

ترجمه: «در حسین علیه السلام براى وسیله تقرّب به خدا بودن، ویژگى‏اى دیدم که او بدین جهت، و به طور ویژه، این گونه توصیف شده است: درى از درهاى بهشت، کشتى نجات و چراغ هدایت، پیامبر صلى الله علیه و آله و ائمّه علیهم السلام همگى درهاى بهشت‏اند؛ امّا درِ حسین علیه السلام در میان امواج توفان‏هاى شدید، پُرشتاب‏تر، ولنگر گرفتنش در ساحل‏هاى نجات، آسان‏تر است. همگى، چراغ هدایت‏اند؛ امّا پرتو گرفتن از نور حسین علیه السلام، بیشتر و وسیع‏تر است. همگى، پناهگاه‏هاى مستحکم‏اند؛ امّا راه بردن به پناهگاه حسین علیه السلام، روان‏تر و آسان‏تر است» (الخصائص الحسینیة: ص 14).

 

9- روایت ادعایی زیر که مناظره بین ابن عباس و معاویه هست نیز طبق جستجوها در هیچ منبع روایی یافت نشد:

 

روزی معاویه وارد مکه شد، به او گفتند: آیا می دانی (ابن عباس) تفسیر قرآن می کند؟ معاویه گفت: خوب (ابن عباس) پسر عموی پیغمبر است، او از هاشمیان است. او تفسیر نکند، چه کسی تفسیر کند قرآن را.

گفتند: تفسیر می کند آیات را به نفع علی بن ابیطالب، ما از این ناراحتیم.

معاویه گفت: خودم رسماً وارد مجلس می شوم و جمعشان را برهم می زنم. معاویه وارد مجلس تفسیر ابن عباس شد، دید ابن عباس با چنان کیفیتی تفسیر آیات می کرد که معاویه هیچ جای اعتراضی ندید.

بعد از مجلس، معاویه به ابن عباس گفت: تو تفسیر آیات می کنی یا فضائل علی را بازگو می کنی؟

ابن عباس: ای معاویه به من بگو کجای قرآن است که فضائل علی بن ابیطالب نیست؟ از خودت هم سئوال می کنم. جواب می دهی؟ (إنّمَا أنتَ مُنذِرُ وَلِکُلِّ قَومِ هادٍ) این آیه برای کیست؟

معاویه: رسول خدا فرمودند: منذر این امت من هستم و هادی، وجود علی بن ابیطالب است. ولی ابن عباس حتما باید این آیه را بخوانی؟؟؟؟

ابن عباس: (إنَّمَا یُرِیدُ اللهُ لِیُذهِبَ عَنکُمُ الرِجسَ أهلَ البَیتِ وَیُطهّرکُم تَطهِیرا)، این آیه برای کیست؟

معاویه: این هم قصه عصمت علی و اهل بیتش است ولی لازم نیست که همه را بخوانی.

 

ابن عباس: (إنَّمَا وَلِیُّکُمُ اللهُ وَرَسُولُهُ وَالّذِینَ ءَامَنُوا الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلوةَ وَیُؤتُونَ الزَّکَوةَ وَهُم راکِعُون)، معاویه این آیه برای کیست؟

معاویه: زمانیکه علی انگشتر خود را در راه خدا داد. این آیه در حق علی نازل شد، قبول دارم ولی حتما بنا نیست که این آیه را هم بخوانی.

ابن عباس: (عَمَّ یَتَساءَلُونَ عَنِ النَّبَإ العَظیم)، معاویه بگو این آیه در حق کیست؟

معاویه: رسول خدا فرمود: خبر عظیم علی بن ابیطالب است که هم مردم ازش می پرسند و هم من از علی خواهم پرسید، ولی ابن عباس دوباره از این آیه ها خواندی؟؟؟؟

ابن عباس: (وَاعتَصِمُوا بِحَبلِ اللهِ جَمِیعا وَلا تَفَرَّقُوا)، بگو ببینم این آیه برای کیست؟

معاویه: پیغمبر فرمود: (حبل الله) علی بن ابیطالب است، دست به دامان علی بزنید و جای دیگر نروید که گمراه می شوید، ولی باید همین را هم تفسیر کنی؟؟

ابن عباس: ( فَقُل تَعَالَوا نَدعُ أبنَاءَنا وَأَبنَاءَکُم وَنِسَآءَنَا وَنِسَآءَکُم وَأَنفُسَنَا وَأَنفُسَکُم) به من بگو این آیه در حق کیست؟

معاویه: این هم ماجرای مباهله با اهل نجران است که خدا در این آیه علی بن ابیطالب را نفس پیغمبر می خواند، ولی تو همیشه اینگونه آیه ها را تفسیر می کنی؟

ابن عباس: (سَألَ سَآئِلُ بِعَذَابٍ وَاقِع) این آیه برای چه کسی است؟

معاویه: روز غدیر شخصی نزد رسول خدا آمد و گفت: این سخنان از خودت بود یا از خدا؟؟ پیغمبر فرمودند: امر رسالت بود. آن شخص به پیامبر گفت: به خدا بگو بر من عذاب نازل کند که من تحمل ولایت علی را ندارم. خدا جلوی همه سنگ ریزه ای از آسمان فرستاد و به سر او اصابت کرد و مرد، ولی همیشه اینگونه آیات را تفسیر می کنی؟

ابن عباس: (الیَومَ أکمَلتُ لَکُم دِینَکُم وَأتمَمتُ عَلَیکُم نِعمَتِی وَرَضِیتُ لَکُمَ الاسلامَ دِینا) ، دیگر برای کیست؟

معاویه: این آیه هم اکمال دیانت در پرتو ولایت علی است ولی آیه دیگر را بخوان نه این آیه ها را .

ابن عباس از جا بلند شد و گفت: ای معاویه به من بگو کجای قرآن را بخوانم که فضل علی بن ابیطالب نباشد؟ ، کجا را بخوانم که از علی بیان نشده باشد.

معاویه: اصلا ابن عباس (إذَا زُلزِلَتِ الأرضُ زِلزَالَهَا)، را بخوان.

ابن عباس: ای معاویه این آیه هم برخلاف انتظار تو در فضل علی بن ابیطالب است.

معاویه: علی در این آیه دیگر چه می کند؟

ابن عباس: نشنیدی بعد از پیغمبر خدا یکسال نگذشته بود که زلزله ای بر مدینه آمد که همه مردم از وحشت از خانه ها بیرون شدند و علی در میانشان حاضر شد  این آیه را خواند و پایش را بر زمین کوبید و فرمود: (ای زمین، ابو تراب بر تو امر می کند، آرام بگیر) و زمین آرام شد.

معاویه با شدت غضب گفت: ابن عباس راحت بگو، تا قرآن هست علی هم خواهد بود.

 

البته در مورد این روایت گفتنی است که در سایتها و وبلاگها آدرس‌های مختلفی برای این روایت ذکر می‌شود که در هیچ آدرسی این روایت وجود ندارد. همچنین نسخ دیگری نیز از این داستان ساختگی در سایتها وجود دارد که همگی آنها در مناظره بین معاویه و ابن عباس و اینکه ابن عباس آیات مختلفی را در مورد امیرالمومنین(ع) می‌دانند؛ مشترک هستند. البته در اینکه تک تک این آیات در شأن امیرالمومنین(ع) هستند شکی نیست و در مورد هر کدام روایات متعددی داریم. اما همچین داستانی در منابع ما یافت نشده است.