ما در این پست در مورد شبهه مطلاقیت امام حسن(ع) اندکی بحث می کنیم. عده ای از دشمنان مغرض جهت تخریب چهره نورانی امام حسن(ع) با استناد به برخی روایات بحث مطلاق بودن ایشان را مطرح می کنند. یعنی اینکه امام حسن(ع) در طول عمر مبارک خویش زنان بسیار زیادی را طلاق داده اند.
ما در این پست ضمن بررسی روایات در منابع شیعه و سنی؛ به بررسی آنها می پردازیم.
اما قبل از آن باز هم مقدمه ای را برای سومین بار متذکر می شویم:
چند سالی است اواخر ماه صفر که می شود متدینین و مذهبی ها برای هم پیامکی می فرستد که محتوای پیامک حدیثی از پیامبر(ص) است که هر کسی مرا بخروج ماه صفر بشارت دهد من او را به بهشت بشارت می دهم.
ما در این پست ضمن بیان متن کامل حدیث؛ می خواهیم منظور صحیح حدیث را که برگرفته از یک حدیث است بیان کنیم تا معلوم شود که ما منظور حدیث را اشتباهی متوجه شده ایم:
متن عربی حدیث این است: «فَمَنْ بَشَّرَنِی بِخُرُوجِ آذَارَ فَلَهُ الْجَنَّة»
اما این بخشی از حدیث است. پس جا دارد که متن کامل حدیث را ببینیم. متن کامل حدیث در دو کتاب شیخ صدوق(ره) یعنی معانی الأخبار ص205 و علل الشرایع ج1 ص175 آمده است.
متن کامل حدیث بدین شریح است:
ما در این سلسله مطالب می خواهیم عصمت ائمه(ع) را با استفاده از براهین عقلی، آیات قرآن و روایات اهل تسنن اثبات کنیم. اینکه ما اینجا به روایات شیعه استناد نمی کنیم؛ دلیلش این است که دور می شود و اینکه در روایات شیعه روایات در باب عصمت فوق حد تواتر است و اینکه ما برای اثبات عصمت ائمه(ع) اصلاً نیازی به روایات شیعه نداریم.
اما قبل از آن مقدمه ای را ذکر می کنیم:
در واقع ما شیعیان در ابتدای کار، نه کاری به علی(ع) داریم نه به ابوبکر و عمر. ما در ابتدا با استفاده از براهین عقلی و آیات قرآن و روایات متفق القول بین فریقین، اثبات می کنیم پس از پیامبر(ص) امامی باشد و این امام نیز باید معصوم باشد و اینکه باید علم تام به شریعت داشته باشد. بعد که این را اثبات کردیم می آئیم در منابع تاریخی و روائی فریقین تا بدانیم برای چه فرد یا افرادی ادعای عصمت شده است. بعد می بینیم که حتی خود اهل تسنن برای خلفای خود ادعای عصمت نکرده اند. اما با استفاده از روایات فریقین می توان عصمت ائمه(ع) را ثابت کرد.
ما ابتدا ضرورت وجود امام را ثابت می کنیم؛ بعد به تعریف امام و امامت در نزد متکلمین شیعه و سنی می پردازیم و در نهایت به بحث اصلی یعنی عصمت امام می پردازی.
در این پست و در ادامه دو پست قبلی می خواهیم به آیاتی بپردازیم که از مفاد این آیات این توهم پیش می آید که پیامبر(ص) معصوم نیست. اما قبل از آن مقدمه ای ذکر می کنیم که عین همان مقدمه دو پست قبل است:
در پست قبل بطور کلی در مورد استغفار معصومین(ع) و چرائی آنها توضیح دادیم. طبق وعده ی قبل در این پست به بررسی موردی برخی جملات معصومین(ع) در این باب می پردازیم:
ما در این پست و پست بعدی می خواهیم به وجوه و دلایل استغفار ائمه(ع) با توجه به معصوم بودن آنها بپردازیم.
سوالی که ممکن است در ذهن خیلی ها باشد؛ این است که ائمه(ع) که معصوم بودند. پس چرا اینهمه استغفار می کردند؟!
جوابهای مختلفی برای این سوال در سایتها و مقالات وجود دارد. از جوابهای سطح پائینی که احتمالاً خیلی از افراد دیده اند و ممکن است آنها را قانع نکرده باشد؛ تا جوابهای سطح بالاتری که ممکن است تا بحال عموم مردم آنها را ندیده باشند و جوابهای علمی و عمیقی است که فقط اهل علم و عرفا و حکما از آن آگاهی دارند که ما نیز به حول قوه الهی می خواهیم در این سلسله مطالب برخی از جوابهای نسبتاً عمیق تر را در این زمینه ارائه کنیم. البته ابتدا از جوابهای ساده شروع خواهیم کرد تا به جوابهای عمیق تر برسیم.
البته به احتمال زیاد درصد زیادی از خوانندگان محترم متوجه حقیقت مطلب نشوند. در اینجا اولاً باید متذکر شد که حقیقت مطلب به معنای واقعی کلمه هنوز برای نگارنده نیز مکشوف نشده است. ثانیاً هر که طاووس خواهد جور هندوستان کشد. اگر کسی طالب این است که از حقیقت این مطالب آگاه شود لاجرم باید وارد وادی عرفان نظری شود؛ البته پس از گذراندن حکمت اسلامی که عبارت است از حکمت متعالیه یا همان مکتب فلسفی ملاصدرا.
برای جواب ابتدا مقدمه ای را ذکر می کنیم:
ما در این مطلب می خواهیم به جواب این سوال بپردازیم که ائمه(ع) با وجود اینکه علم غیب داشتند و می دانستند که مثلاً فلان میوه سمی است؛ چرا از آن خوردند که شهید شوند؟!!! آیا نعوذ بالله این کار ائمه(ع) خودکشی نبوده یا با این آیه قرآن منافات ندارد؟!
«وَ أَنْفِقُوا فی سَبیلِ اللَّهِ وَ لا تُلْقُوا بِأَیْدیکُمْ إِلَى التَّهْلُکَةِ وَ أَحْسِنُوا إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُحْسِنینَ ـــــــ و در راه خدا انفاق کنید، و خود را با دست خود به هلاکت میفکنید، و نیکى کنید که خدا نیکوکاران را دوست مىدارد.»(البقرة:195)
یا حتی در مورد امام حسین(ع) شبهه و سوال شدیدتر است و آن اینکه بفرض امام حسین(ع) از باب امر به معروف و نهی از منکر موظف به قیام بود هر چند که می دانست در این راه شهید خواهد شد. اما دیگر چرا فامیل و اهل و عیال را با خودش برد؟!
حال در جواب به این مطلب چند نکته را عرض می کنیم:
السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ وَ عَلَى الْأَرْوَاحِ الَّتِی حَلَّتْ بِفِنَائِکَ عَلَیْکَ مِنِّی سَلَامُ اللَّهِ أَبَداً مَا بَقِیتُ وَ بَقِیَ اللَّیْلُ وَ النَّهَارُ وَ لَا جَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنِّی لِزِیَارَتِکَ السَّلَامُ عَلَى الْحُسَیْنِ وَ عَلِیِ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ عَلَى أَصْحَابِ الْحُسَیْن
اللَّهُمَّ الْعَنْ أَوَّلَ ظَالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ آخِرَ تَابِعٍ لَهُ عَلَى ذَلِکَ اللَّهُمَّ الْعَنِ الْعِصَابَةَ الَّتِی جَاهَدَتِ الْحُسَیْنَ وَ شَایَعَتْ وَ بَایَعَتْ وَ تَابَعَتْ عَلَى قَتْلِهِ اللَّهُمَّ الْعَنْهُمْ جَمِیعا
یک از دوستان در پست نقد دو عبارت در مورد عاشورا کامنتی گذاشته بودند که چون جواب به ایشان مفصل می شد؛ ترجیح دادم جواب را در یک پست جداگانه بگذارم. البته این مطلب هم طولانی خواهد شد که از خوانندگان تقاضا دارم حوصله کنند و کل مطلب را بخوانند.
اصل کامنت ایشان به شرح زیر است:
در این پست می خواهیم به نقد دو عبارت مشهور که اولی آن از دکتر شریعتی است در مورد عاشورا بپردازیم.
عبارت اول:
حسین بیشتر از آب، تشنه لبیک بود، افسوس که به جای افکارش زخم‌های تنش را نشانمان دادند و بزرگترین دردش را بی آبی نامیدند.
عبارت دوم:
بیایید در ماه محرم
زنجیر نزنیم.اما زنجیر از پای آزاد مردی باز کنیم
سینه نزنیم اما سینه دردمندی را ازغم پاک کنیم
اشک نریزیم.اما اشک از چشم مظلومی بزداییم.
